'O core 'ra mamma pare u' melograno
se spacca e se consuma piezzo a piezzo
'e fìglie se magnano 'e chicchi mano a mano
e, 'ppe' 'ttramente, se sazieno 'e carezze.

'O viento soscia e fa sbattere 'e 'ffeneste,
quanno 'a notte se fà sempe 'cchìù scura
se fa sentì ammièzo a 'na tempesta
e ll'anema se 'ggela p' 'a paura.

Te gira dìnt' 'a capa 'na parola sola
ca 'nu rummore te porta fin' 'e 'a vocca
pecchè te staje futtènno d' 'a paura
e "Mammà", zumpanno, allora allùcca.

'A mamma nun t' 'a scuorde tutt' 'a vita
pecchè si pure 'a capa t'è 'ppartuta
ind' 'o core te s'arape 'na ferita
pensanno ca l'anìma soja te sì spartuta.